Rysunek 1. Miejsca wyspa cieplna widoczna na zdjęciach satelitarnych Atlanty, 12 grudnia 2006r. Zdjęcie dzięki uprzejmości NASA Earth Observatory.

Analizujący pomiary temperatur naukowcy są oczywiście świadomi efektu miejskiej wyspy ciepła i podczas badań wprowadzają korekty uwzględniające to zjawisko. Na przykład w Goddard Institute for Space Studies (GISS) NASA porównuje się długoterminowe trendy miejskie z okolicznymi terenami wiejskimi. Następnie kalibruje się zapisy miejskie tak, żeby pasowały do wiejskich. Szczegółowy opis tego procesu znajduje się na stronie NASA (Hansen 2001).

W większości przypadków stwierdzono, że efekt miejskich wysp ciepła jest niewielki i mieści się w zakresie niepewności. Co zaskakujące, na 42% stacji położonych w miastach wzrost temperatur postępuje wolniej niż na stacjach wiejskich, gdyż stacje meteorologiczne w miastach często umieszcza się w relatywnie chłodnych miejscach (np. w parkach).

Do podobnych wniosków doszli naukowcy z NCDC (Peterson 2003), którzy przeprowadzili analizę statystyczną anomalii temperatury w miastach i wsiach, stwierdzając: „Wbrew obiegowej opinii nie da się znaleźć statystycznie istotnego wpływu urbanizacji na serie temperatur... Dzielnice przemysłowe bywają znacząco cieplejsze niż wiejskie lokalizacje, ale stacje meteorologiczne w miastach częściej stawia się w chłodniejszym otoczeniu parków niż na terenach przemysłowych”.

W nowszej pracy (Parker 2006) przedstawiono wykresy 50-letnich pomiarów temperatur obserwowanych z podziałem na obserwacje pochodzące z nocy wietrznych oraz spokojnych. Wywnioskowano, że „temperatury nad lądem podniosły się tak samo w noce wietrzne jak i bezwietrzne, co wskazuje, że obserwowane ogólne ocieplenie nie jest skutkiem rozwoju miast”.

Więcej informacji na temat tego mitu jest na stronie Nauka o Klimacie: