Arguments
Mit: Powierzchnią lodu w Arktyce steruje naturalny cykl
Co mówi nauka...
Zmiany temperatury w Arktyce, zarówno pod względem wysokości temperatur, jak i tempa zmian, nie mają precedensu od tysięcy lat. Tempo rozpadu pokrywy lodowej w Arktyce zaskoczyło klimatologów – już teraz obserwujemy zanik lodu prognozowany w raporcie IPCC z 2007 r. na koniec XXI wieku.
„Temperatury w Arktyce rzeczywiście wzrosły w ostatnich latach, a lodu ubyło, do rekordowo niskich poziomów w roku 2007, nie jest to jednak ani bezprecedensowe, ani nieoczekiwane. Temperatury w Arktyce zmieniają się w bardzo przewidywalnym 60-70-letnim cyklu związanym z cyklami oceanicznymi, które z kolei są wywoływane przez zmiany słoneczne.” (Joe D’Aleo)
Kiedy w latach 80-tych pojawiły się prognozy klimatologów mówiące, że w związku z globalnym ociepleniem można spodziewać się otwarcia dla żeglugi tras przez Arktykę, nikt nie traktował ich poważnie.
Zmiana nastąpiła w 2005 roku. Wtedy po raz pierwszy w historii Przejście Północno-Wschodnie otworzyło się dla żeglugi. Lód roztopił się tam ponownie w roku 2008, a potem działo się tak w każdym kolejnym roku. Z kolei Przejście Północno-Zachodnie, wzdłuż brzegów Kanady, po raz pierwszy w historii otworzyło się w roku 2007 i otwierało się w kolejnych latach. W sezonie letnim 2010 było już tak ciepło, że drogę morską dookoła bieguna północnego wzdłuż brzegów Rosji i Kanady, bez żadnej pomocy, pokonały lekkie jachty żaglowe.
Ostatnie dziesięciolecie w Arktyce było najcieplejszym w okresie ostatnich dwóch tysięcy lat. Cztery z pięciu najcieplejszych dziesięcioleci ostatnich dwóch tysięcy lat przypadają na okres od 1950 roku, pomimo faktu, że powolne zmiany orbitalne od dwóch tysięcy lat powodują spadek dopływu energii słonecznej do Arktyki. Z tego powodu od początku naszej ery temperatura obszarów wokół bieguna północnego obniżała się o 0,02°C na stulecie. Nagle sto lat temu trend ten uległ zmianie.
Rysunek 1. Zmiany temperatury w Arktyce (obszarze powyżej 60°N) w okresie ostatnich 2 tysięcy lat, zrekonstruowane w pracy Kaufmann (2009), z uwzględnieniem poprawek i pomiarów NASA. Obserwowany spadek temperatury zakończył się w ostatnim stuleciu.
Temperatury w Arktyce zaczęły rosnąć około roku 1900 i są o 1,4°C wyższe, niż powinny być, biorąc pod uwagę energię słoneczną docierającą latem do Arktyki. Gdyby nie emisje gazów cieplarnianych i pyłów pokrywających białą pokrywę lodową, letnie temperatury w Arktyce nadal by się obniżały (Kaufman 2009).
Pokrywa lodowa Arktyki powiększa swoją powierzchnię zimą. Latem lód topnieje, a jego powierzchnia osiąga we wrześniu minimum. W ostatnich latach obserwujemy coraz szybszy zanik letniej pokrywy lodowej.
Rysunek 2. Wrześniowe minimum zasięgu lodu pływającego w Arktyce. Źródło: NSIDC
W 2012 roku topnienie lodu w Arktyce pobiło wszelkie rekordy. Powierzchnia lodu spadła do 3,4 mln km2, poziomu nie mającego precedensu w ostatnich tysiącach lat.
Więcej informacji na temat tego mitu jest na stronie Nauka o Klimacie:
Translation by Irek Zawadzki, . View original English version.
Argument sceptyków...